اولین سوتیی که من توی زندگیم یادم میاد وقتی بود که کلاس اول دبستان بودم...اما خیلی هم سوتی من نبود میشه گفت شوخی تقدیر و روزگار در قبال من بود!
مامانم یه کفش خیلی ژیگول واسم خریده بود...صبح که می خواستم برم مدرسه به مامانم گفتم بده پا کنم اما مامانم گفت برات کادوش می کنم میدم به بابات بیاره مدرسه سر صف بهت کادوش بدن
من بسیار از این حرکت خردمندانه مامانم ذوق زده شدم و تو دلم گفتم چه دلی بسوزونم از رحیمی!(مگه شما تو دبستان همه رو به فامیلی صدا نمی زدید؟ )
دست بر قضا,تو هفته معلم به سر می بردیم
خوب قضیه تا حدودی آشکار شد,مدیرمون به جعبه کادوپیچ شده اومد دم در کلاسمون و جعبه کادو رو داد به معلممون و گفت بابای هانیه فلانی این هدیه رو برای شما آوردن
من واقعا تو شرایط بدی بودم از یه طرف معلممون که بسیار شگفت زده شده بود چون من کادوشو داده بودم قبلا..از یه طرف اون کفش ژیگولم که من توی جعبه داشتم اشکاشو می دیدم که داره گریه می کنه
در نهایت بدون هیچ سیاستی بلند شدم گفتم نه اینو قرار بوده سر صف به من کادو بدین!.
خیلی واکنش بقیه رو یادم نمیاد اما رحیمی زنگ تفریح خیلی بهم خندید

ای بابا شما هم تعریف کنید
هیچ سوتی تا حالا نداشتین
پس چرا من زندگیی سراسر سوتی دارم؟